The start of the east coast

De Bungyjump was superb!!
Alleen gaat het allemaal zo snel, als je net gesprongen hebt dan besef je niet dat je net van een 43 meter hoge brug bent afgesprongen. Maar een paar minuten later had ik echt zoiets van “ Ik wil nog es!”. Dat heb ik niet gedaan vond een keertje wel duur genoeg, heb er wel wat foto’s van laten maken die vond ik echt de moeite waard.
Hierna zijn we een berg net buiten Queenstown opgelopen, we hadden ook de gondola lift kunnen pakken maar dat zou ons bijna 30 dollar kosten nu moesten we alleen omhoog lopen en je kunt gratis omlaag, dus lekker gezond eerst een bergje beklimmen en dan heerlijk rustig in de gondola omlaag.
Boven was een soort rodelbaan, dit moest wel lache zijn hadden we gehoord, en het was ook wel ruig om in z’n klein karretje van de berg af te vliegen.
Na wat van die berg afgecrosd te hebben zijn we weer doorgereden naar beneden, dit keer naar Te Anau, een goeie vertrekplaats voor Milford- en Doubtfull Sound. Dit hebben we de volgende dag dan ook gedaan.
Het is een 120 km lange en prachtige weg (misschien wel de mooiste weg van het land) naar Milford Sound maar onderweg is er niks waar je kunt tanken, of wat eten of weet ik wat, het is een weg die je ook zeker terug moet rijden anders moet je ergens in een tentje langs de weg gaan liggen. Aan het einde van die weg ligt Milford Sound dit is een prachtig fjord, hier is net als in de Marlborough Sounds de vallei volgelopen met water alleen is het hier allemaal iets hoger en het water wat dieper.
Hier heb je de Mitre Peak dit is de hoogste berg ter wereld die zo uit de zee omhoog komt, hij is 1700 m hoog en onderwater is het ook nog eens 300 m diep.
Het is echt geweldig mooi om er met een bootje tussen door te varen, je vaart helemaal tot aan de open zee en weer terug. Onderweg hebben we dolfijnen, zeehonden en pinguins gezien en een heleboel foto’s van het geweldige landschap gemaakt.
Na deze geweldige cruisetocht door Milford Sound heen konden we weer 120 km terug over die geweldig mooie weg. De boottocht zelf duurt maar 2 uurtjes maar in totaal ben je bijna ¾ dag kwijt. Maar het was wel een zeer mooie dag!

Een dag later zijn we weer doorgereden naar beneden, naar de zuidelijkste stad van New Zealand, Invercargill.
Hier is de film “The World Fastest Indian” opgenomen, nou ja een gedeelte ervan.
Niet dat het de hoofdreden is dat we daar zijn, we zijn er voornamelijk om naar Stewart Island te gaan, de kleinste van de drie eilanden, helemaal onderaan.
We zijn er met een klein vliegtuigje heen gevlogen, een kort vluchtje van ongeveer 15 a 20 minuten.
Als je bijna bij het vliegveld bent vlieg je over het enigste dorpje op het eiland (Oban), de rest is alleen maar bos, het heeft het zeer groot aantal bewoners van maar liefst 380 personen. Je zit hier dus werkelijk in the middle of nowhere!
Er is een weg op het eiland en die is 5 km lang de rest zijn allemaal wandelpaadjes door de busch.
Wij hebben ons scootertjes gehuurd voor een uur zodat we die weg eens goed konden verkennen.
s’Morgens zijn we ook met een bootje naar een onbewoond eilandje geweest, hier zitten echt alleen maar vogels, o.a. de kiwi, die kregen wij helaas niet te zien die leeft namelijk alleen s’nachts.
We hebben ons nog wat gegeten en een pilsje gedronken in de enigste pub van het eiland. Toen we dat op hadden konden we het busje pakken naar het vliegveld, daar stond weer een nieuw vliegtuigje te wachten om ons terug naar de bewoonde wereld te vliegen.
Terug in Invercargill hebben we ons gelijk in de auto gezet en naar studentenstad Dunedin gereden. Hier zijn we de volgende dag naar Otago schiereiland geweest daar is Marc naar de Royal Albatros kolonie gaan kijken en heb ik de auto door de keuring gereden. Dit omdat we de auto binnenkort ook moeten verkopen, gaat wat beter als hij opnieuw is goedgekeurd.
Nadat hij gekeurd was ben ik Marc weer op gaan halen op het schiereiland en zijn we weer doorgereden naar Omarama, hier hebben we de nacht doorgebracht om de volgende dag over een prachtige weg naar Christchurch te rijden. Onderweg zijn we nog ff gestopt bij super lichtblauwe gletsjermeren, je gelooft niet dat het werkelijk zo lichtblauw kan zijn ook al sta je er langs! En dat is nog niet alles op de achtergrond zie je ook nog es Mt Cook en Mt Tasman, de twee hoogste bergen van het land (Cook= 3700m en Tasman= 3500m)
Eenmaal in Christchuch hebben we besloten om ons nog maar es een keertje goed te bezatten, misschien wel de laatste keer samen?
En dit is ook goed gelukt ook, samen met 2 Engelse kerels en 3 Engelse meiden, het was zo gezellig dat we pas om een uur of zes s’morgens terug in het hostel waren.
Vier uurtjes later werden we al weer wakker gemaakt door de eigenaar van het hostel, hij moest weten of we nog een nacht zouden blijven. Zo niet dan moesten we onze spullen pakken en vertrekken, dus wij konden onze spullen gaan pakken, we moesten vandaag naar Kaikoura.
Na nog wat in de stad rondgewandeld te hebben, zijn we doorgereden naar Kaikoura en hier lekker vroeg naar bed gegaan want een beetje slaap te kort hadden we wel.
De volgende morgen is Marc walvissen gaan kijken en ben ik gaan surfen, altans dat was de planning, ik was vergeten dat het hier op 6 Februari een nationale feestdag is dus de surfwinkel was dicht. Ik heb me toen maar de auto gepakt naar de kust gereden en een wandelingetje gaan maken op het Kaikoura schiereiland.
Was mooier dan ik had verwacht, een paadje over hoge heuvels aan de zee. Onderaan de heuvels sloegen de golven van de zee tegen de grote rotsen op. Op die rotsen lag ook nog een zeehondenkolonie en stikte het er van de vogels.
Daarna moest ik snel Marc ophalen, ik had namelijk de auto bij me en hij was inmiddels al weer terug van zijn walvistocht, mijn wandelingetje had toch meer weg van een stevige wandeling had wat langer geduurd dan ik had gepland.
Nadat ik Marc weer had opgehaald hebben we onze laatste kilometers op het zuidereiland afgelegd, terug naar Picton om daar de volgende morgen weer op de boot te gaan naar het noordereiland.
Op het noordereiland gaan we eerst nog een nachtje in Wellington en Martinborough slapen, afscheid nemen van de mensen waar Marc voor gewerkt heeft.

Gr’s Sjoerd